Victor Hugo

Beeld Hugo

Hoogte (inclusief sokkel): 23 centimeter
Breedte: 7 centimeter
Diepte: 6 centimeter
Sokkel: 7.5 x 7.5 x 10 centimeter
Materiaal beeld: neolith
Materiaal sokkel: graniet
Gewicht: 1,2 kilo

Victor Hugo, Frans dichter, essayist, toneel- en romanschrijver, leider van de Franse romantiek, werd geboren op 26 februari 1802 en stierf op 22 mei 1885 te Parijs.
Victor Hugo was één van de grootste schrijvers van de negentiende eeuw, de schepper van duizenden gedichten, vele toneelstukken en beroemde romans. Hij was daarnaast ook een man met uitgesproken opvattingen over politieke en sociale misstanden. Zijn leven lang streed hij tegen de doodstraf en pleitte hij voor verheffing van het volk, door middel van verplicht gratis onderwijs.

Tot zijn beroemdste werken behoren Notre-Dame de Paris (De klokkenluider van de Notre Dame) uit 1831, en Les Misérables uit 1862.
Toen Hugo 22 mei 1885 stierf, kreeg hij een staatsbegrafenis en werd hij bijgezet in het Pantheón. Grote massa’s Fransen bewezen hem de laatste eer, de 'vader van de negentiende eeuw' en de 'reus onder de schrijvers'.

Een allesbepalende gebeurtenis in het leven van Hugo is de dood van zijn dochter Léopoldine geweest. Het verlies van zijn dochter viel Hugo zeer zwaar, temeer omdat hij het niet gehaald had om op tijd op haar begrafenis te zijn. Het duurde drie jaar eer hij het aandurfde haar graf te bezoeken, een ervaring die hij neerschreef in het gedicht Demain dès l'aube, een van de mooiste gedichten uit de wereldliteratuur:

Demain, dès l'aube...
Demain, dès l'aube, à l'heure où blanchit la campagne,
Je partirai. Vois-tu, je sais que tu m'attends.
J'irai par la forêt, j'irai par la montagne.
Je ne puis demeurer loin de toi plus longtemps.
Je marcherai les yeux fixés sur mes pensées,
Sans rien voir au dehors, sans entendre aucun bruit,
Seul, inconnu, le dos courbé, les mains croisées,
Triste, et le jour pour moi sera comme la nuit.
Je ne regarderai ni l'or du soir qui tombe,
Ni les voiles au loin descendant vers Harfleur,
Et quand j'arriverai, je mettrai sur ta tombe
Un bouquet de houx vert et de bruyère en fleur.

In de fantastische vertaling van de onovertroffen Nederlandse vertaler Peter Verstegen

Morgen, zodra het gloort

Ik weet dat jij daar op mij wacht. Dus zal ik gaan,
Morgen, zodra het gloort, zodra de velden lichten.
Hier blijven kan ik niet, zo ver bij jou vandaan.
Door 't bos, over de berg, zal ik mijn schreden richten.
Ik zie niets om mij heen, ik hoor ook geen gedruis,
Ik loop maar en heb enkel oog voor mijn gedachten,
Triest en gekromd, de handen op de rug gekruist,
Alleen, geen die mij kent, mijn dagen zijn als nachten.
Ik zie het avondgoud dat neerdaalt zelfs niet meer,
Ook niet de zeilen ginds die op Harfleur afglijden,
En als ik bij haar graf kom, leg ik voor haar neer
Een tuiltje groene hulst met wat bloeiende heide.